Effectieve beroep-specifieke aanpak 'Gezonde Relaties & Seksualiteit

Toen ze jong was droomde Corrie Pijnenburg er al van om later in een huis te wonen met ‘mensen in allerlei soorten en maten’. Na een GGZ-carrière vond ze die plek: in het onderwijs. “Twintig jaar geleden ben ik op het Graafschap College begonnen, als docent. Daarna werd ik decaan en nu ben ik vertrouwenspersoon en projectleider Gezonde relaties en seksualiteit. Deze jas past me als geen ander, mede door mijn interesse voor diversiteit. Hier in het oosten van het land blijft het thema wat meer onder de oppervlakte, al is de behoefte om er - in combinatie met topics als seksualiteit, cultuur, klasse, geloof en kleur -, mee aan de slag te gaan wel zeker. Ook bij ons schoolbestuur.”

Corrie was er dan ook razendsnel bij toen ze, een tijdje terug, hoorde over de ‘Stimuleringsregeling Gezonde Relaties & Seksualiteit’. “Ik heb meteen voor 11 locaties subsidie aangevraagd die allemaal zijn goedgekeurd. Mijn ‘geluk’ was dat studenten door de misstanden bij ‘The Voice’ en ‘De Wereld draait door’ al bekend waren met grensoverschrijdend, allesbehalve gezond gedrag. Moeite om ze te motiveren, had ik niet. Net als de docenten die zich extra bewust waren van hun belangrijke taak in de sociale vorming van jongeren. Aan mij de taak om activiteiten te ontwikkelen, vanuit de gedachte om jezelf en elkaar op een respectvolle manier een plek in de samenleving te geven.”

“De opleidingen Zorg, Welzijn en Sport leiden op voor mensberoepen”, vervolgt Corrie haar verhaal. “Van die studenten mag je verwachten dat ze zich nu al bewust zijn van hun taak om straks respectvol met anderen om te gaan en weten hoe ze een thema als ‘Gezonde Relaties & Seksualiteit’ moeten plaatsen. Ik wilde juist dat er óók iets zou gebeuren binnen onze technische en economische opleidingen, omdat studenten daar van nature wat verder van het onderwerp af staan.”

Om de link te leggen, koos Corrie bewust voor een beroep-specifieke aanpak. “Op een gegeven moment was ik bij de Mechatronica-opleiding, een kleine praktijklocatie. Ik zag die lopende band-circuitjes staan en ineens wist ik het: ik vraag studenten of ze een maandverbandautomaat willen maken, waarbij ze hun technische kennis inzetten om meteen iets te leren over menstruatie. Het idee sloot ook mooi aan op de discussie over dat steeds meer meisjes en vrouwen hun maandverband niet meer kunnen betalen. Docenten reageerden aanvankelijk sceptisch: ‘leuk idee, maar hoe zie je het voor je?’ Waarop ik aangaf: ‘jullie hebben subsidie gekregen, dus we doen er iets mee, met de nadruk op ‘we’. Uiteindelijk meldde een docent zich aan om de kar ter trekken en kozen maar liefst 8 van de 25 studenten bewust voor deze opdracht, terwijl er nog veel meer opdrachten te kiezen waren.”

Tot Corries’ verbazing en blijdschap hadden de jongens al vooronderzoek bij het Kruidvat gedaan, waar ze waren gestuit op maar liefst vier winkelschap-meter aan menstruatieproducten. “Dat hadden ze even niet verwacht. Er viel dan ook heel wat bij te praten, voordat de jongens konden beginnen. Ik stelde me zo voor dat ze liever uitleg kregen van leeftijdsgenoten, dus vroeg ik vijf meiden van de zorgopleiding om meer te vertellen over het thema en hun verwachtingen over de automaat.”

Dat bleek een gouden greep, merkte Corrie. “De jongens werden nieuwsgierig en vroegen van alles. Over wat menstrueren is, over de kosten van menstruatieproducten, over de verschillen tussen tampons en maandverband, over de dagelijks gebruikte hoeveelheid, over duurzame materialen. Het ging over veel meer dan techniek alleen, waardoor het aanvankelijke ongemak plaatsmaakte voor oprechte wederzijdse interesse. De jongens kregen het gevoel dat ze met de meiden ergens naartoe werkten, terwijl de meiden merkten dat ze écht nodig waren. Prachtig, die positieve, extra dimensie. Ee omdat ik hun vertrouwen had gewonnen, kon ik tijdens een van de lessen met de jongens in gesprek over het thema ‘beeldvorming/rolpatronen man/vrouw en seksuele diversiteit. Win-win dus.”

Uiteindelijk gingen de studenten in twee groepjes van vier aan de slag, waarbij ze de lat voor zichzelf erg hoog legden. Corrie: “Er werd niet alleen gekeken naar kleuren, hygiëne en privacy, maar ook naar digitale manieren om iemands schoolpas te blokkeren bij misbruik van de automaat. Door de onderlinge concurrentie zweepten de teams elkaar ook op, wat mooi was om te zien. Helaas is het nog niet gelukt om een kant-en-klaar eindproduct te leveren, mede door technische problemen met de 3D-geprinte draairolletjes, dus gaan twee andere groepen de klus afronden. Iedereen vindt het jammer dat de automaat nog niet optimaal functioneert, maar de weg ernaartoe is onbetaalbaar. De jongens hebben meer geleerd over een belangrijk thema door samen iets relevants, duurzaams en innovatiefs te maken. Dat is pure winst en daar zijn zij én ik ontzettend trots op.”